Sahih-i Buhari
Sahih-i Buhari ya da el-Camiu’s-Sahih İmam-ı Buhari'nin sahih hadisleri toplayan ve Kur’ân-ı Kerîm’den sonra en güvenilir kitap olarak kabul edilen eseridir. Yalnız sahih hadisleri toplayan ilk eserdir. Bu eser ile İmam-ı Müslim'in eserine birlikte sahiheyn denilir ve İslâm âlimleri tarafından Kur’ân-ı Kerîm’den sonra en sahih kitaplar olarak kabul edilirler[1][2]
Bilgiler[değiştir]
Müellifi: Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl b. İbrâhîm el-Cu‘fî el-Buhârî[1]
Diğer İsimleri: el-Camiu’l-müsnedi’s-sahîhi’l-muhtasar min umûri Resûlillâh (sav) ve sünenihî ve eyyâmih, el-Câmiu’s-sahîhi’l-müsned min hadîsi Resûlillâh (sav) ve sünenihî ve eyyâmih, Sahîhu’l-Buhârî[1]
Telif Yeri ve Tarihi: Mekke’de yazılmaya başlanmış, daha sonra Buhara’da ve uzun süre kaldığı Medine ve Basra’da m.807 yılında tamamlanmıştır[1]
Telif Dili: Arapça
Telifiyle İlgili Diğer Bilgiler: III. (IX.) yüzyıla kadar meydana getirilen hadis külliyatı sahih hadislerin yanı sıra hasen ve zayıf hadisleri de ihtiva etmekteydi. Buhârî’nin hocası İshak b. Râhûye, sadece sahih hadisleri ihtiva eden muhtasar bir kitaba duyulan ihtiyaçtan söz etmişti. Buhârî o günlerde bir rüya gördü. Elindeki bir yelpaze ile Hz. Peygamber’in huzurunda onu serinletiyordu. Rüya tabircileri bunu, Hz. Peygamber’i ona isnat edilen yalanlardan koruma şeklinde yorumladılar. Bunun üzerine Buhârî el-Câmiu’s-sahih’i topladığı 600.000 hadisten seçerek meydana getirdi.[1]
İçeriği[değiştir]
Mükerrerleriyle birlikte 7275 hadis içermekte olup tekrarsız rivayetlerin sayısı 4000'dir.[1]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Daha bunlar gibi pek çok sahih ihbarat-ı gaybiye vuku bulmuş. Meşhur Kütüb-ü Sitte-i Sahiha-i Hadîsiyede zikredilmiştir ve senetleriyle beyan edilmiştir. Bu risalede beyan edilen vakıatın ekseri, tevatür-ü manevî hükmünde kat’îdir, yakînîdirler. Başta Buharî ve Müslim ki Kur’an’dan sonra en sahih kitap olduklarını, ehl-i tahkik kabul etmiş. Ve sair Sahih-i Tirmizî, Nesaî ve Ebu Davud ve Müsned-i Hâkim ve Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel ve Delail-i Beyhakî gibi kitaplarda an’anesiyle beyan edilmiştir.
(Mektubat, 19. Mektup, 6. İşaret)
İşte bu sekiz misal gibi çok misaller var, çok tarîklerle nakledilmişler. Malûmdur ki yedi sekiz urgan toplansa kuvvetli bir halat olur. Binaenaleyh şu en meşhur sıddıkîn-ı sahabeden, böyle müteaddid tarîklerle ihbar edilen şu mu’cize-i şeceriye, elbette tevatür-ü manevî kuvvetindedir; belki tevatür-ü hakikidir. Zaten sahabeden sonra tabiînin eline geçtiği vakit, tevatür suretini alır. Hususan Buharî, Müslim, İbn-i Hibban, Tirmizî gibi kütüb-ü sahiha; tâ zaman-ı sahabeye kadar, o yolu o kadar sağlam yapmışlar ve tutmuşlar ki mesela Buharî’de görmek, aynı sahabeden işitmek gibidir.
(Mektubat, 19. Mektup, 9. İşaret, 8. Misal)
Öyle bir muvaffakıyet oldu ki Eski Said’in kuvve-i hâfızasından ziyade hâfızam yardım etti. Her iki üç saatte, süratle otuz kırk sahife yazıldı. Bir tek saatte, on beş sahife yazılıyordu. Ekser Buharî, Müslim, Beyhakî, Tirmizî, Şifa-i Şerif, Ebu Nuaym, Taberî gibi kitaplardan naklediliyor. Halbuki bu nakilde hata olsa –hadîs olduğu için– günah olması lâzım geldiğinden kalbim titriyordu. Fakat anlaşıldı ki inayet var ve şu risaleye ihtiyaç var. İnşâallah sahih bir surette yazılmıştır. Şayet bazı elfaz-ı hadîsiyede veya râvilerin isminde bir yanlış bulunsa tashih edilerek müsamaha ile bakmalarını ihvanlarımdan rica ediyorum.
Said Nursî
(Mektubat, 19. Mektup, Bir İkram-ı İlahî ve Bir Eser-i İnayet-i Rabbaniye (En sonda))
Ayrıca 19. Mektup'da 10-15 yerde daha bahsi geçmektedir.