Baykuş

Baykuş zararlı ve kemirici hayvanları avlamakla geçinen, başlarında iki tepelik bulunan yırtıcı gece kuşlarının ortak adıdır. Kukumav ve puhu da birer baykuş türüdür. 200'den fazla türü vardır. Baykuşlar tam bir sessizlik içinde avlanır ve uçarken kanat sesi duyulmaz. Kutup buzulları ve bazı uzak adalar dışında Dünya'nın tüm bölgelerinde bulunur. Yuvasını (aşiyanını) ağaç kovuklarına, kaya oyuklarına ya da çatılara yapabilir.

Vîrâneliklerde ötmesi ve ötüşünün çirkinliği sebebiyle halk arasında uğursuz sayılır. Risale-i Nur'da bu manada mecazi olarak kullanılmış, Rus komünistlerinin ülkemizdeki faaliyetleri baykuşların sesine benzetilmiştir. Ayrıca, Bediüzzaman vahşetin hüküm sürdüğü eski zamanlarda kuvvetin ve cebrin hükmünün geçtiğini, kuvveti esas alan devletlerin kuvvetin kendisi gibi ömrü tabileri kadar yaşadığı, tarihlerinin de baykuşların evi gibi yıkılmayı çağrıştırdığını belirtir. (Devamında, günümüzde hakim olan ilim ve marifeti esas alan devletlerin, ömrü tabilerinin ötesinde dünyanın ömrü kadar yaşacaklarını söyler).

Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği

Bir tek gayem vardır: O da mezara yaklaştığım bu zamanda, İslâm memleketi olan bu vatanda Bolşevik baykuşlarının seslerini işitiyoruz. Bu ses, âlem-i İslâm’ın iman esaslarını zedeliyor. Halkı, bilhassa gençleri imansız yaparak kendisine bağlıyor. Ben bütün mevcudiyetimle bunlarla mücadele ederek gençleri ve Müslümanları imana davet ediyorum. Bu imansız kitleye karşı mücadele ediyorum. Bu mücahedem ile inşâallah Allah huzuruna girmek istiyorum, bütün faaliyetim budur. Beni bu gayemden alıkoyanlar da korkarım ki Bolşevikler olsun! Bu iman düşmanlarına karşı mücahede açan dindar kuvvetlerle el ele vermek, benim için mukaddes bir gayedir. Beni serbest bırakınız. El birliğiyle, komünistlikle zehirlenen gençlerin ıslahına ve memleketin imanına, Allah’ın birliğine hizmet edeyim.

Mevkuf

Said Nursî

(Bu yazı, Afyon hapsinde mevkuf iken Hz. Üstadımızın izniyle avukatları tarafından kaleme alınarak mezkûr makamata gönderilmiştir.)

(14. Şua)

---

Zaman-ı salifte, yani galebe-i vahşet vaktinde âlemde hükümferma; vahşetin mahsulü ve tedennî ve inkırazın mahkûmu olan kuvvet ve cebrin saltanatı idi. Bunlar (yani kuvvet ve cebir) Herhangi devletin deveran-ı demi yerine girmiş ise, o devleti kendi gibi ömr-ü tabiîyle kayd ve ecel-i inkirazın pençesine vermiş. Ve öyle devletlerin sahaif-i tarihiyeleri (satırları) baykuşların âşiyanı gibi satırları inkırazlarını çağırıyorlar, bağırıyorlar.

Ve tasallut-u medeniyetin[1] zamanında âlemin hükümranı, ilim ve mârifettir. Müvellidi medeniyet ve şanı tezeyyüd ve ömrü ebedî olduğundan, herhangi devletin hayat ve müdebbiri olmuş ise, o hükûmeti[2] kendi gibi kayd-ı ömr-ü tabiîden ve ecel-i inkırazdan tahlis ve küre-i arz kadar yaşamasına isti'dad vermiş. Kitab-ı Avrupa sahaifi bunu alenen gösteriyor. Bu hakikata misal isterseniz, eski hükümetimize ve yeni hükümetimize bakınız.

Eğer denilse: Şimdiye kadar bu hükûmet-i zaîfeyi[3] âdi adamlar idare edebilirdi. Amma bu kadar metin ve dehşetli, kaviyyen emel ettiğimiz yeni hükûmeti (yeni devleti) omuzunda taşıyacak hârika ve dâhî adamlar[4] lâzımken, Asya ve Rumeli tarlası acaba öyle mahsulât verecek mi?

Buna cevab: Eğer başka inkılablar başa gelmezse, evet!..

(Nutuklar)