Şerhu’l-Mevakıf
Şerḥu’l-Mevaḳıf Seyyid Şerif-i Cürcanî'nin Adudüddin el-Îcî’nin Kelâm ilminin önemli kaynaklarından biri haline gelen el-Mevâḳıf adlı eserine yaptığı şerhtir ve el-Mevakıf'a yapılan şerhlerin en meşhurudur. İslâm coğrafyasındaki farklı medreselerde ders kitabı olarak okutulmuştur.[1]
Bilgiler[değiştir]
Müellifi: Seyyid Şerif-i Cürcani[1]
Diğer İsimleri:
Telif Yeri ve Tarihi: Arapça
Telif Dili:
Telifiyle İlgili Diğer Bilgiler:
İçeriği[değiştir]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Seyyid Şerif-i Cürcanî “Şerhü’l-Mevakıf”ta demiş ki: “Sebeb-i muhabbet ya lezzet veya menfaat, ya müşakelet (yani meyl-i cinsiyet), ya kemaldir. Çünkü kemal, mahbub-u lizatihîdir.” Yani ne şeyi seversen ya lezzet için seversin, ya menfaat için ya evlada meyil gibi bir müşakele-i cinsiye için ya kemal olduğu için seversin. Eğer kemal ise başka bir sebep, bir garaz lâzım değil. O bizzat sevilir. Mesela, eski zamanda sahib-i kemalât insanları herkes sever, onlara karşı hiçbir alâka olmadığı halde istihsankârane muhabbet edilir.
(Sözler, 32. Söz, 2. Mevkıf, 3. Maksad, 2. Remiz)
Senin munsif olan zihnine malûmdur ki: Küreviyet-i arz ve yerin yuvarlaklığına, muhakkikîn-i İslâm –eğerçi ittifak-ı sükûtîyle olsa– ittifak etmişlerdir.
Eğer bir şüphen varsa “Makasıd” ve “Mevakıf”a git, maksada vukuf ve ıttıla peyda edeceksin ve göreceksin: Sa’d ve Seyyid, top gibi küreyi ellerinde tutmuşlar, her tarafına temaşa ediyorlar.