Johann Wolfgang von Goethe
Johann Wolfgang von Goethe meşhur bir Alman edibi, alimi ve devlet adamıdır. Genellikle Almancanın en büyük ve en etkili yazarı olarak kabul edilir ve çalışmaları Batı edebi, siyasi ve felsefi düşüncesi üzerinde derin bir etkiye sahiptir. Bazıları romanlarından birinin şimdiye kadar yazılmış en büyük dört romandan biri, kendisinin ise altı (Platon, Emanuel Swedenborg, Montaigne, Napolyon ve Shakespeare ile birlikte) "temsilci adam"dan biri olduğu kanaatindedir. Hıristiyanlığın temel öğretilerinin çoğuna şiddetle karşı çıkmış, içsel olarak Hıristiyan olunabileceğine inanmıştır. Alışılmışın dışındaki dini inançlarından dolayı onu "büyük dinsiz" olarak adlandıranlar ve "İslam'a dönmüş bir dinsiz" olarak değerlendirenler olmuştur. Goethe, İslam da dahil olmak üzere diğer dinlere ilgi göstermiştir. 23 yaşındayken aslında dramatik bir diyaloğun parçası olan "Muhammed'in Şarkısı" adlı bir çalışma yayınlamıştır. Bediüzzaman Amerikalı feylesof Carlyle'ın Goethe’den naklen Kur’an’ın hakaikine dikkat ettikten sonra “Acaba İslâmiyet içinde âlem-i medeniyetin tekemmülü mümkün müdür?” diye sorduğunu nakleder.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Johann Wolfgang Goethe
Doğum Yeri ve Tarihi: Frankfurt, 28 Ağustos 1749[1]
Vefat Yeri ve Tarihi: Weimar, Alman Federasyonu, 22 March 1832[1]
Kabrinin Yeri: Weimar, Almanya
Eserleri[değiştir]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
İrşadın tam ve nâfi’ olmasının birinci şartı, cemaatin istidadına göre olması lâzımdır. Cemaat, avamdır. Avam ise hakaiki çıplak olarak göremez ancak onlarca malûm ve me’luf üslup ve elbise altında görebilirler. Bunun içindir ki Kur’an-ı Kerîm yüksek hakaiki, müteşabihat denilen teşbihler, misaller, istiareler ile tasvir edip cumhura yani avam-ı nâsın fehimlerine yakınlaştırmıştır.
Ve keza tekemmül etmeyen avam-ı nâsın tehlikeli galatlara düşmemesi için hiss-i zahirî ile gördükleri ve itikad ettikleri güneş, arz gibi meselelerde icmal ve ibham etmiş ise de yine hakikatlere işareten bazı emareler, karineler vaz’etmiştir.
Bu nükteleri aklına koyduktan sonra, şu gelen fezlekeye dikkat et:
Şeriat-ı İslâmiye, aklî bürhanlar üzerine müessestir. Bu şeriat, ulûm-u esasiyenin hayatî noktalarını tamamıyla tazammun etmiş olan ulûm ve fünundan mülahhastır.
Evet tehzibü’r-ruh, riyazetü’l-kalp, terbiyetü’l-vicdan, tedbirü’l-ceset, tedvirü’l-menzil, siyasetü’l-medeniye, nizamatü’l-âlem, hukuk, muamelat, âdab-ı içtimaiye vesaire vesaire gibi ulûm ve fünunun ihtiva ettikleri esasatın fihristesi, şeriat-ı İslâmiyedir. Ve aynı zamanda, lüzum görülen meselelerde, ihtiyaca göre izahatta bulunmuştur. Lüzumlu olmayan yerlerde veya zihinlerin istidadı olmayan meselelerde veyahut zamanın kabiliyeti olmayan noktalarda, bir fezleke ile icmal etmiştir. Yani esasları vaz’etmiş fakat o esaslardan alınacak hükümleri veya esasata bina edilecek füruatı akılların meşveretine havale etmiştir. Böyle bir şeriatın ihtiva ettiği fenlerin üçte biri bile şu zaman-ı terakkide en medeni yerlerde en zeki bir insanda bulunamaz. Binaenaleyh vicdanı insaf ile müzeyyen olan zat, bu şeriatın hakikatinin bütün zamanlarda, bilhassa eski zamanda, tâkat-i beşeriyeden hariç bir hakikat olduğunu tasdik eder.
Evet, zahiren İslâmiyet dairesine girmeyen düşman feylesofları bile bu hakikati tasdik etmişlerdir. Ezcümle, Amerikalı feylesof Carlyle –Alman edib-i şehîri Goethe’den naklen– Kur’an’ın hakaikine dikkat ettikten sonra “Acaba İslâmiyet içinde âlem-i medeniyetin tekemmülü mümkün müdür?” diye sormuştur. Yine bu suale cevaben demiştir ki: “Evet muhakkikler, şimdi o daireden istifade ediyorlar.” Yine Carlyle demiştir ki: “Hakaik-i Kur’aniye, tulû ettiği zaman ateş gibi bütün dinleri yuttu. Zaten bu onun hakkı idi. Çünkü Nasâra ve Yahudilerin hurafelerinden bir şey çıkmadı.” İşte bu feylesof فَاْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهٖ … فَاِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَلَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ … الخ olan âyet-i kerîmenin mealini tasdik etmiştir. (Hâşiye: Kırk sene sonra neşrolan Risale-i Nur’da Carlyle, Goethe ve Bismark gibi kırk meşhur feylesofların tasdikleri beyan edilmiş. İnşâallah bu kitabın zeylinde dahi yazılacak.)
(Bakara 23.-24. Ayetler, İşarat-ül İ'caz)