Kategori:Amenu Ve Amilussalihati Ayetleri sayfasının kaynağını görüntüle

[[Kategori:İçinde Geçen Kelimelere Göre Ayetler]]
Bu kategoride içinde "Âmenû Ve Amilussâlihâti" yani "iman edip salih amel işleyenler" ifadesi geçen ayetler listelenmiştir.

Bu ifade [[Maide 93]] ayetinde 2 defa geçer.

==Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği==

Nasıl ki şu âyet, mana-yı sarîhi ile nev-i beşerde niam-ı âliye-i İlahiyeye mazhar olan ehl-i sırat-ı müstakim olan kafile-i enbiya ve taife-i sıddıkîn ve cemaat-i şüheda ve enva-ı salihîn ve sınıf-ı tabiîn “muhsinîn” olduğunu ifade ettiği gibi âlem-i İslâm’da dahi o taifelerin en ekmeli ve en efdali bulunduğunu ve Nebiyy-i âhir zaman’ın sırr-ı veraset-i nübüvvetten teselsül eden taife-i verese-i enbiya ve Sıddık-ı Ekber’in maden-i sıddıkıyetinden teselsül eden kafile-i sıddıkîn ve hulefa-yı selâsenin şehadet mertebesiyle merbut bulunan kafile-i şüheda [[Bakara 82|{{Arabi|وَ الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}]] sırrıyla bağlanan cemaat-i salihîn ve [[Al-i İmran 31|{{Arabi|اِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّٰهَ فَاتَّبِعُونٖى يُحْبِبْكُمُ اللّٰهُ}}]] sırrını imtisal eden ve sahabelerin ve Hulefa-yı Raşidîn’in refakatinde giden esnaf-ı tabiîni ihbar-ı gaybî nevinden gösterdiği gibi…

([[Risale:7._Lem%27a#Bu_Tetimmeye_.C4.B0kinci_Bir_.C4.B0zah_.28.2A.5B1.5D.29|7. Lem'a]])
----
[[Ra'd 29|{{Arabi|ﺍَﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺍَﻣَﻨُﻮﺍ ﻭَ ﻋَﻤِﻠُﻮﺍ ﺍﻟﺼَّﺎﻟِﺤَﺎﺕِ}}]][*<ref>Yalnız ıtlakın nüktesini beyan eder. (Müellif)</ref>]

Kur'ân "sâlihat"ı mutlak, mübhem bırakıyor. Çünki ahlâk ve faziletler, hüsn ve hayr çoğu nisbîdirler. Nev'den nev'e geçtikçe değişir. Sınıftan sınıfa nâzil oldukça ayrılır. Mehallden mehalle tebdil-i mekân ettikçe başkalaşır. Cihet muhtelif olsa, muhtelif olur. Ferdden cemaate, şahıstan millete çıktıkça mahiyeti değişir.

Meselâ: Cesaret, sehavet; erkekte gayret, hamiyet, muavenete sebebdir. Karı'da nüşûze, vekahat'a, zevc hakkına tecavüze sebeb olabilir. Meselâ: Zaîfin kavîye karşı izzet-i nefsi, kavîde tekebbür olur. Kavînin zaîfe karşı tevazuu, zaîfte tezellül olur. Meselâ: Bir ulü-l emr, makamındaki ciddiyeti vakar, mahviyeti zillettir. Hanesinde ciddiyeti kibir, mahviyeti tevazu'dur. Meselâ: Tertib-i mukaddematta tefviz, tenbelliktir. Terettüb-ü neticede tevekküldür. Semere-i sa'yine, kısmetine rıza kanaattır. Meyl-i sa'yi kuvvetlendirir. Mevcuda iktifa, dûn-himmetliktir. Meselâ: Ferd, mütekellim-i vahde olsa müsamahası, fedakârlığı amel-i sâlihtir. Mütekellim-i maal-gayr olsa, hıyanet olur. Meselâ: Bir şahıs kendi namına hazm-ı nefs eder, tefahur edemez; millet namına tefahur eder, hazm-ı nefs edemez. Herbirinde birer misal gördün, istinbat et. Madem ki Kur'ân bütün tabakata, bütün â'sârda, kâffe-i ahvalde şâmil bir hitab-ı ezelîdir. Hem nisbî hüsn, hayr çoktur. Sâlihattaki ıtlakı, beliğane bir îcaz-ı mutnebdir. Beyanda sükûtu, geniş bir sözdür.

([[Risale:Sünuhat_(Asar-ı_Bediiyye)#1._Parça|Sünuhat]])
----
Bir âyetin mana-yı işarîsinin külliyetinden bir ferdi, Hürriyet’ten bu ana kadardır.

Teşrin-i sânî otuzuncu gün, bin üç yüz elli sekizde (1358) Karadağ başına çıkıyordum. “İnsanların, hususan Müslümanların bu teselsül eden helâketleri ve hasaretleri ne vakitten başladı, ne vakte kadar devam eder?” hatıra geldi. Birden, her müşkülümü halleden Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, Sure-i Ve’l-Asrı’yı karşıma çıkardı. Dedi: “Bak!”

Baktım. Her asra hitap ettiği gibi bu asrımıza daha ziyade bakan

[[Asr 1|{{Arabi|وَ الْعَصْرِ}}]]

[[Asr 2|{{Arabi|اِنَّ الْاِنْسَانَ لَفٖى خُسْرٍ}}]]

âyetindeki [[Asr 2|{{Arabi|اِنَّ الْاِنْسَانَ لَفٖى خُسْرٍ}}]] –şedde ve tenvin sayılır– makam-ı cifrîsi bin üç yüz yirmi dört (1324) edip hürriyet inkılabıyla başlayan tebeddül-ü saltanat ve Balkan ve İtalyan Harpleri ve Birinci Harb-i Umumî mağlubiyetleri ve dehşetli muahedeleri ve şeair-i İslâmiyenin sarsılmaları ve bu memleketin zelzeleleri ve yangınları ve İkinci Harb-i Umumî’nin zemin yüzünde fırtınaları gibi semavî ve arzî musibetlerle hasaret-i insaniye ile [[Asr 2|{{Arabi|اِنَّ الْاِنْسَانَ لَفٖى خُسْرٍ}}]] âyetinin bu asra dahi bir hakikati, maddeten aynı tarihiyle gösterip bir lem’a-i i’cazını gösteriyor.

[[Asr 3|{{Arabi|اِلَّا الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}]] –âhirdeki {{Arabi|ت , ه}} sayılır; şedde sayılır ise– makam-ı cifrîsi bin üç yüz elli sekiz ve dokuz (1358-1359) olan bu senenin ve gelecek senenin aynı tarihini göstermekle o hasaretlerden bâhusus manevî hasaretlerden kurtulmanın çare-i yegânesi, iman ve a’mal-i saliha olduğu gibi ve mefhum-u muhalifiyle, o hasaretin de sebeb-i yegânesi küfür ve küfran, şükürsüzlük yani imansızlık, fısk ve sefahet olduğunu gösterdi. Sure-i [[Asr 1|{{Arabi|وَ الْعَصْرِ}}]] nin azametini ve kudsiyetini ve kısalığıyla beraber gayet geniş ve uzun hakaikin hazinesi olduğunu tasdik ederek Cenab-ı Hakk’a şükrettik.

Evet âlem-i İslâm’ın, bu asrın en büyük hasareti olan bu dehşetli İkinci Harb-i Umumî’den kurtulmasının sebebi: Kur’an’dan gelen iman ve a’mal-i saliha olduğu gibi; fakirlere gelen acı açlık ve kahtın sebebi dahi orucun tatlı açlığını çekmedikleri ve zenginlere gelen hasaret ve zayiatın sebebi de zekât yerinde ihtikâr etmeleridir. Ve Anadolu’nun bir meydan-ı harp olmamasının sebebi; [[Asr 3|{{Arabi|اِلَّا الَّذٖينَ اٰمَنُوا}}]] kelime-i kudsiyesinin hakikatini fevkalâde bir surette yüz bin insanın kalplerine tahkikî bir tarzda ders veren Risale-i Nur olduğunu, pek çok emareler ve şakirdlerinden binler ehl-i hakikat ve dikkatin kanaatleri ispat eder.

Ezcümle: Emarelerden biri, Risale-i Nur’a sıkıntı veren veyahut hizmetinden çekilen pek çok adamların tokat yemeleri gibi; bu sene, bu memleketin etrafında umumî bir tarzda Risale-i Nur’un intişarına sıkıntı verip şimdiki bir nevi tevakkuf devresi vermek hatasıyla, şimdiki umumî sıkıntının bir sebebi olduğunu göstermesidir.

(SURE-İ VE’L-ASR’IN DAĞ MEYVESİ NAMINDAKİ NÜKTESİNE BİR HÂŞİYEDİR.)

[[Risale:Kastamonu Lahikası (Ayet-Hadis Mealleri)#94|{{Arabi|اَلصَّالِحَاتِ}}]] deki {{Arabi|ت}}, âhirdeki “ta”lar ekseriyetçe vakfa rast gelmesiyle cifirce {{Arabi|ه}} sayılabilir, {{Arabi|اِلَّا}} beraberdir. Bu noktada bin üç yüz elli sekiz (1358) bu zamanımızı gösterir. Ve telaffuzca {{Arabi|ه}} okunmadığından {{Arabi|ت}} kalabilir. Bu noktadan, şeddeler sayılmazsa ve {{Arabi|اِلَّا}} beraber değil, iki yüz küsur sene zamana kadar iman ve amel-i salih ile beraber bir taife-i azîme, hasarat-ı azîmeye karşı mücahedeye devam edeceğine işaret edip Fatiha’nın âhirinde [[Fatiha 7|{{Arabi|صِرَاطَ الَّذٖينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ}}]] bin beş yüz kırk yedi (1547) veya bin beş yüz yetmiş yedi (1577) gösterdiği zamana hem

[[Risale:Kastamonu Lahikası (Ayet-Hadis Mealleri)#95|{{Arabi|لَا تَزَالُ طَائِفَةٌ مِنْ اُمَّتٖى ظَاهِرٖينَ عَلَى الْحَقِّ حَتّٰى يَاْتِىَ اللّٰهُ بِاَمْرِهٖ}}]]

birinci cümle, bin beş yüz (1500) makamıyla âhir zamanda bir taife-i mücahidînin son zamanlarına ve ikinci cümle, bin beş yüz altı (1506) makamıyla galibane mücahedenin tarihine ve üçüncü cümle, bin beş yüz kırk beş (1545) makamıyla pek az bir farkla hem Fatiha’nın hem Ve’l-Asrı Suresi’nin iki cümlesinin gaybî işaretlerine işaret edip tevafuk eder.

Demek bu hadîs-i şerifin üç cümlesinden her birisi, bin beş yüz tarihine ve mücahedenin ne kadar devam edeceğine dair işaretlerine, aynen bu [[Asr 3|{{Arabi|اَلَّذٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}]] şedde sayılmazsa bin beş yüz altmış bir (1561) makamıyla hem [[Asr 3|{{Arabi|وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ}}]] –şedde sayılır fakat [[Risale:Kastamonu Lahikası (Ayet-Hadis Mealleri)#96|{{Arabi|بِالصَّبْرِ}}]] lâmdır– bin beş yüz altmış (1560) makamıyla iştirak edip o taife-i azîmenin mücahedatları ne kadar devam edeceğini mana-yı işarî ve cifrî ile gösterirler. Ve Fatiha ve hadîsin irae ettikleri tarihe, makam-ı ebcedleriyle takarrub edip farklı bir derece tevafuk ederler ve manalarıyla da tam tetabuk ederek, parlak bir lem’a-i i’caziye-i gaybiyeyi gösteriyorlar.

([[Risale:Lemeat%27tan_Sonraki_Mektuplar_(Kastamonu)#Karadağ’ın Bir Meyvesi|Kastamonu Lahikası]])
----
4. Sual

Sual: [[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#532|{{Arabi|اَلَّذٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا}}]] Bu sıla ve mevsule tabiri, ism-i fâil sîgası olan [[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#533|{{Arabi|اَلْمُؤْمِنٖينَ}}]] den daha uzun olduğu halde neye işarettir?

Cevap: Surenin başında, tafsilen zikredilen [[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#534|{{Arabi|اَلَّذٖينَ يُؤْمِنُونَ}}]] olan sıla ve mevsule işarettir ki orada yapılan tafsil, burada yapılan icmale beyan olsun.

5. Sual

Sual: Surenin başında [[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#535|{{Arabi|اَلَّذٖينَ}}]] nin sıla denilen dâhil olduğu cümle, muzari sîgasıyla zikredildiği halde, burada mazi sîgasıyla zikredilmiştir. Esbabı nedir?

Cevap: Orada makam, iman ve amele teşvik ve medih makamıdır. Buna münasip, muzari sîgasıdır. Burada makam, mükâfat ve ücreti vermek makamıdır. Buna da münasip, mazi sîgasıdır. Çünkü ücret, hizmetten sonra verilir.

[[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#536|{{Arabi|وَعَمِلُوا}}]]: Bu {{Arabi|وَ}} harf-i atıftır. Atfın tarafeyni arasında münasebet lâzım olduğu gibi mugayeret de lâzımdır. Burada aralarında bulunan mugayeret, mezheb-i İtizal’in hilafına, amelin imana dâhil olmadığına ve amelsiz imanın da kâfi gelmediğine delâlet ettiği gibi {{Arabi|عَمَلْ}} tabiri de tebşir edilenin ücret gibi olduğuna işarettir.

[[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#537|{{Arabi|اَلصَّالِحَاتِ}}]]: Bu kelime, bir şey ile takyid ve tahsis edilmeyerek mutlak ve mübhem bırakılmıştır. Mısır Müftüsü Şeyh Muhammed Abdüh’ün telakkisine göre: “İyi şeyler manasında olan [[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#538|{{Arabi|صَالِحَاتِ}}]] kelimesi, beyne’n-nâs meşhur ve malûm olduğundan mutlak bırakılmıştır.” Ben de diyorum ki: Surenin başına itimaden burada mübhem bırakılmıştır. Çünkü sure başında zikredilen [[Bakara 3|{{Arabi|يُقٖيمُونَ الصَّلٰوةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ}}]] âyeti, buradaki [[Risale:İşarat-ül İ'caz (Ayet-Hadis Mealleri)#538|{{Arabi|صَالِحَاتِ}}]] yi beyandır.

([[Risale:Bakara Suresi 25. âyet|Bakara 25. Ayet, İşarat-ül İ'caz]])
----
İkinci Bir Sual: Kur’an’da sarîhan ve zımnen ve işareten, âhiret ve tevhidi ve beşerin mükâfat ve mücazatını binler defa ispat edip nazara vermenin ve her surede her sahifede her makamda ders vermenin hikmeti nedir?

Elcevap: Daire-i imkânda ve kâinatın sergüzeştine ait inkılablarda ve emanet-i kübrayı ve hilafet-i arziyeyi omuzuna alan nev-i beşerin şakavet ve saadet-i ebediyeye medar olan vazifesine dair en ehemmiyetli en büyük en dehşetli meselelerinden en azametlilerini ders vermek ve hadsiz şüpheleri izale etmek ve gayet şiddetli inkârları ve inatları kırmak cihetinde elbette o dehşetli inkılabları tasdik ettirmek ve o inkılablar azametinde büyük ve beşere en elzem ve en zarurî meseleleri teslim ettirmek için Kur’an, binler defa değil belki milyonlar defa onlara baktırsa yine israf değil ki milyonlar kere tekrar ile o bahisler Kur’an’da okunur, usanç vermez, ihtiyaç kesilmez.

Mesela

[[Buruc 11|{{Arabi|اِنَّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرٖى مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهَارُ}}]]

[[:Kategori:Halidine Fiha Ayetleri|{{Arabi|… خَالِدٖينَ فٖيهَٓا اَبَدًا}}]]

âyetinin gösterdiği müjde-i saadet-i ebediye hakikati, bîçare beşere her dakika kendini gösteren hakikat-i mevtin hem insanı hem dünyasını hem bütün ahbabını idam-ı ebedîsinden kurtarıp ebedî bir saltanatı kazandırdığından, milyarlar defa tekrar edilse ve kâinat kadar ehemmiyet verilse yine israf olmaz, kıymetten düşmez.

İşte bu çeşit hadsiz kıymettar meseleleri ders veren ve kâinatı bir hane gibi değiştiren ve şeklini bozan dehşetli inkılabları tesis etmekte iknaya ve inandırmaya ve ispata çalışan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan elbette sarîhan ve zımnen ve işareten binler defa o meselelere nazar-ı dikkati celbetmek; değil israf belki ekmek, ilaç, hava, ziya gibi birer hâcet-i zaruriye hükmünde ihsanını tazelendirir.

([[Risale:11._Şuâ#Onuncu_Mesele|11. Şua, 10. Mesele]])
----
Şu sözün iki mebhası vardır.

[[Risale:23. Söz (Ayet-Hadis Mealleri)#1|{{Arabi|بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ}}]]

[[Tin 4|{{Arabi|لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنْسَانَ فٖٓى اَحْسَنِ تَقْوٖيمٍ}}]]

[[Tin 5|{{Arabi|ثُمَّ رَدَدْنَاهُ اَسْفَلَ سَافِلٖينَ}}]]

[[Tin 6|{{Arabi|اِلَّا الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}]]

Birinci Mebhas

İmanın binler mehasininden yalnız beşini beş nokta içinde beyan ederiz.

([[Risale:23._Söz#Yirmi_.C3.9C.C3.A7.C3.BCnc.C3.BC_S.C3.B6zm|23. Söz]])
----
İşte şu muvazene, ehl-i dalaletle ehl-i imanın hayat ve vazife cihetindeki mahiyetlerine işaret eden

[[Tin 4|{{Arabi|لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنْسَانَ فٖٓى اَحْسَنِ تَقْوٖيمٍ}}]]

[[Tin 5|{{Arabi|ثُمَّ رَدَدْنَاهُ اَسْفَلَ سَافِلٖينَ}}]]

[[Tin 6|{{Arabi|اِلَّا الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}]]

hem netice ve âkıbetlerine işaret eden

[[Duhan 29|{{Arabi|فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَٓاءُ وَ الْاَرْضُ}}]]

olan âyete dikkat et. Ne kadar ulvi, mu’cizane, beyan ettiğimiz muvazeneyi ifade ederler.

Birinci âyet, On Birinci Söz’de tafsilen o âyetin i’cazkârane ve îcazkârane ifade ettiği hakikati, o Söz’de beyan edildiğinden onu oraya havale ederiz.

([[Risale:32._Söz#.C4.B0kinci_Nokta.E2.80.99n.C4.B1n_.C4.B0kinci_Mebhas.C4.B1|32. Söz]])