Taberani
Taberani (Arapça: الطبراني) ya da İmam-ı Taberanî ya da tam adıyla Ebü’l-Kāsım Müsnidü’d-dünyâ Süleymân b. Ahmed b. Eyyûb et-Taberânî mu‘cemleriyle tanınan hadis hâfızıdır. Erken yaşta öğrenim amacıyla Şam’daki Taberiye’ye gittiğinden Taberânî diye şöhret buldu. Hadis tahsili maksadıyla 274 (887) yılından itibaren yaklaşık yirmi beş yıl boyunca pek çok ilim merkezine seyahat etti. Zamanının hadis hâfızı diye nitelenmiş ve hadis, ensâb ve tarih bilgisiyle döneminin en önde gelen âlimlerinden olmuştur.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Lahmî, rahhâl-cevvâl
Doğum Yeri ve Tarihi: Akkâ, Safer 260 (Aralık 873)[1]
Vefat Yeri ve Tarihi: 29 Zilkade 360 (23 Eylül 971)[1]
Kabrinin Yeri:
Eserleri[değiştir]
El-Mu'cemü’l-kebîr, el-Mu'cemü’l-evsat, el-Mu'cemü’s-sağir vb.[1]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Şifa-i Şerif sahibi ve meşhur İbn-i Ebî Şeybe ve Taberanî gibi mevsuk ve sahih muhakkikler rivayetiyle, Hazret-i Ebu Hüreyre der: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm bana emretti: “Mescid-i Şerif’in suffasını mesken ittihaz eden yüzden ziyade fukara-yı muhacirîni davet et!” Ben dahi onları aradım, topladım. Umumumuza bir tabla taam konuldu. Biz, istediğimiz kadar yedik, kalktık. O kâse konulduğu vakit nasıl idi, yine öyle dolu kaldı; yalnız parmakların izi taamda görünüyordu.
(Mektubat, 19. Mektup, 7. İşaret, 9. Misal)
İmam-ı Taberanî ve Ebu Nuaym Delail-i Nübüvvet’te Nu’man İbn-i Beşir’den haber veriyorlar ki: Zeyd İbn-i Harice, çarşı içinde birden düşüp vefat etti. Eve getirdik. Akşam ve yatsı arasında etrafında kadınlar ağlarken birden اَنْصِتُوا اَنْصِتُوا “Susunuz!” dedi. Sonra fasih bir lisanla: مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ اَلسَّلَامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ diyerek bir miktar konuştu. Sonra baktık ki cansız vefat etmiş.
İşte cansız cenazeler onun risaletini tasdik etse, canlı olanlar tasdik etmese elbette o cani canlılar, cansızlardan daha cansız ve ölülerden daha ölüdürler.
(Mektubat, 19. Mektup, 15. İşaret, 2. Şube, 4. Hadise)