Nasiruddin-i Tusi
Nasîruddîn-i Tûsî (Arapça: نصير الدين الطوسي) ya da tam adıyla Ebû Ca‘fer Nasîrüddîn Muhammed b. Muhammed b. el-Hasen et-Tûsî Fars asıllı bir alim ve filozoftur. Küçük yaşından beri ilme merakı vardı. İlhanlı devleti hükümdarı Hülagü'nün himayesinde Meraga'da İslam coğrafyasının en büyük rasathanesinin yapılmasına vesile oldu. Mantık ilminde de ileriydi.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Hâce Nasîrüddin
Doğum Yeri ve Tarihi: Tus, 11 Cemâziyelevvel 597’de (17 Şubat 1201)[1]
Vefat Yeri ve Tarihi: Bağdat, 18 Zilhicce 672 (25 Haziran 1274)[1]
Kabrinin Yeri:
Eserleri[değiştir]
150 civarında eseri vardır.
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Zira üslubun esasları üçtür:
Birincisi: Üslub-u mücerreddir. Seyyid Şerif’in ve Nasîruddin-i Tûsî’nin sade olan ma’rez-i kelâmları gibi…
İkincisi: Üslub-u müzeyyendir. Abdülkahir’in “Delailü’l-İ’caz” ve “Esrarü’l-Belâgat”taki müşa’şa ve parlak kelâmı gibi…
Üçüncüsü: Üslub-u âlîdir. Sekkakî ve Zemahşerî ve İbn-i Sina’nın bazı muhteşem kelâmları gibi…
(Muhakemat, 2. Makale, 12. Mesele)