Ebu Firas El-Hamdani
Ebu Firas El-Hamdani (أبو فراس الحمداني) Hamdânî hânedanına mensup Arap şairi ve kumandanıdır. Bediüzzaman hak gördüğüm meslekte gitmeye karşı korkunun elini tutup men’ edemediğinden bahsettiği 13. Mektup'ta onun "Öyle insanlarız ki, bir orta seviyemiz yoktur. Ya herşeyin üstünde, ya da kabirde oluruz" mealindeki bir sözüne atıfta bulunur. Büyük âlimlerin, meşhur şair ve kâtiplerin yaşadığı bir devirde, Seyfüddevle gibi ilim ve sanat hâmisi bir emîrin saray muhitinde yetişti. Devrin meşhur âlimlerinden ders aldı. Daha 16 yaşındayken önce Menbic’e, ardından da Harran’a vali tayin edildi. Bizanslılar’ın giriştiği bir harekâtta esir düştü. Kurtulduktan sonra Humus’a vali tayin edildi. Şiirleri kolay anlaşılan bir şairdi ve üslûp sahibi bir nesir ustasıydı.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri:
Doğum Yeri ve Tarihi: Menbic veya Musul, 932 (h. 320)[1]
Vefat Yeri ve Tarihi: Humus, 968 (h. 357)[1]
Kabrinin Yeri:
Eserleri[değiştir]
Divanı vardır. Bizans’taki esaretinde kaleme aldığı “Rûmiyyât” adlı eseri meşhurdur.
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Dünyanın siyasetine karşı ne için bu kadar lâkaytsın? Bu kadar safahat-ı âleme karşı tavrını hiç bozmuyorsun? Bu safahatı hoş mu görüyorsun? Veyahut korkuyor musun ki sükût ediyorsun?
Elcevap: Kur’an-ı Hakîm’in hizmeti, beni şiddetli bir surette siyaset âleminden men’etti. Hattâ düşünmesini de bana unutturdu. Yoksa bütün sergüzeşt-i hayatım şahittir ki hak gördüğüm meslekte gitmeye karşı korku elimi tutup men’edememiş ve edemiyor.
Hem neden korkum olacak? Dünya ile ecelimden başka bir alâkam yok. Çoluk çocuğumu düşüneceğim yok. Malımı düşüneceğim yok. Hanedanımın şerefini düşüneceğim yok. Riyakâr bir şöhret-i kâzibeden ibaret olan şan ve şeref-i dünyeviyenin muhafazasına değil, kırılmasına yardım edene rahmet… Kaldı ecelim. O, Hâlık-ı Zülcelal’in elindedir. Kimin haddi var ki vakti gelmeden ona ilişsin. Zaten izzetle mevti, zilletle hayata tercih edenlerdeniz. Eski Said gibi birisi şöyle demiş:
وَ نَحْنُ اُنَاسٌ لَا تَوَسُّطَ بَيْنَنَا § لَنَا الصَّدْرُ دُونَ الْعَالَمٖينَ اَوِ الْقَبْرُ