İmam-ı Bağavi
İmam-ı Bağavî muhaddis, müfessir ve Şâfiî fakihidir. Horasan illerini dolaşıp çeşitli hocalardan çeşitli dersler aldı. Daha sonra Merverrûz’a yerleşti ve birçok talebe yetiştirdi ve eser yazdı. Zühd ve takvâsı, sade giyimi, az yemesi, abdestsiz ders vermemesi gibi özellikleriyle tanındı. Müslümanları Kur’an ve Sünnete sarılmaya çağırdı ve bu nedeble “Muhyissünne” ve “Rüknüddin” lakapları verildi. Hadis metinleri üzerinde daha fazla durulmasını sağlamak için senedsiz hadis nakli geleneğini başlattı.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Begavî, (İbn-ül) Ferrâ, Ebû Muhammed Muhyissünne el-Hüseyn b. Mes‘ûd b. Muhammed el-Ferrâ’ el-Begavî
Doğum Yeri ve Tarihi:
Vefat Yeri ve Tarihi: Merverruz, Türkmenistan, 510 (1116)[1]
Kabrinin Yeri: Talekan Kabristanı, Türkmenistan (Konya'daki Bağavi kabri ya bir makam, ya da aynı adda başka bir zata aittir)
Eserleri[değiştir]
Hadis: Şerḥu’s-sünne vb. Fıkıh: et-Tehẕîb vb. Tefsir: Meʿâlimü’t-tenzîl. vb.
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
İmam-ı Bağavî tahrici ve tashihi ile haber veriyor ki: Ali ibni’l-Hakem’in Gazve-i Hendek’te küffarın darbesiyle ayağı kırıldı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm meshetti. Dakikasında öyle şifa buldu ki atından inmedi.
(Mektubat, 19. Mektup, 13. İşaret, 5. Misal)