Nasiruddin-i Tusi
Nasîruddîn-i Tûsî (Arapça: نصير الدين الطوسي) ya da tam adıyla Ebû Ca‘fer Nasîrüddîn Muhammed b. Muhammed b. el-Hasen et-Tûsî Fars asıllı bir alim ve filozoftur. Küçük yaşından beri ilme merakı vardı. İslam coğrafyasının en büyük rasathanesinin yapılmasıan vesile oldu. Mantık ilminde de ileriydi.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Hâce Nasîrüddin
Doğum Yeri ve Tarihi: Tus, 11 Cemâziyelevvel 597’de (17 Şubat 1201)[1]
Vefat Yeri ve Tarihi: Bağdat, 18 Zilhicce 672 (25 Haziran 1274)[1]
Kabrinin Yeri:
Eserleri[değiştir]
150 civarında eseri vardır.
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Zira üslubun esasları üçtür:
Birincisi: Üslub-u mücerreddir. Seyyid Şerif’in ve Nasîruddin-i Tûsî’nin sade olan ma’rez-i kelâmları gibi…
İkincisi: Üslub-u müzeyyendir. Abdülkahir’in “Delailü’l-İ’caz” ve “Esrarü’l-Belâgat”taki müşa’şa ve parlak kelâmı gibi…
Üçüncüsü: Üslub-u âlîdir. Sekkakî ve Zemahşerî ve İbn-i Sina’nın bazı muhteşem kelâmları gibi…
(Muhakemat, 2. Makale, 12. Mesele)