Tefsir-i Keşşaf
El-keşşaf Zemahşerî'nin meşhur bir dirayet tefsiridir. Kur’an’ı lugat, nahiv ve belâgat ilkelerini dikkate alarak yorumlaması, Kur’ân-ı Kerîm’in i‘câz yönlerini, özellikle taşıdığı edebî üstünlüğü ve erişilmez nazım güzelliğini ortaya koyması, Kur’an’da mânaların tasvir ve temsil yoluyla anlatılmasının etkili bir metot olduğunu göstermesi gibi özellikleriyle çok beğenilmiş ve hemen bütün müfessirlerce kaynak olarak alınmıştır. Bununla beraber, Sünnî âlimlerin çoğunluğu, sırf Mu‘tezile’nin ilkelerine uygun düşen mânalara ulaşmak amacıyla zâhirî mânaların terkedilip yersiz te’villere sapıldığı, velîlerin yer yer ağır ifadelerle eleştirildiği ve bu eleştirilerin Kur’an’a dayandırıldığı, ayrıca Ehl-i sünnet’e üstü kapalı ifadelerle ağır isnatlarda bulunulduğu gibi gerekçelerle el-Keşşâf’ı eleştirmiştir.[1]
Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: el-Keşşâf ʿan ḥaḳāʾiḳı ġavâmiżi’t-tenzîl ve ʿuyûni’l-eḳāvîl fî vücûhi’t-teʾvîl, el-Keşşâf ʿan ḥaḳāʾiḳi’t-tenzîl
Telif Yeri ve Tarihi: Mekke, 526-528 (1132)
Telif Dili: Arapça
Telifiyle İlgili Diğer Bilgiler: Ömrünün sonlarına doğru Mekke’de yaşarken Emîr Ebü’l-Hasan İbn Vehhâs’ın da isteği üzerine yazmaya başlamıştır.
İçeriği[değiştir]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Hissî hârikalardır ki muaraza zamanlarında kendisinden talep edilen mu’cizelerdir. Taşın konuşması, ağacın yürümesi, ayın iki parçaya bölünmesi, parmaklarından su akması gibi… Tefsir-i Keşşaf’ın müellifi Zemahşerî’nin dediğine göre, o hazretin bu nevi hârikaları bine bâliğ olmuştur. Ve bir kısmı da mütevatir-i bi’l-manadır. Hattâ Kur’an’ı inkâr edenlerden bir kısmı, inşikak-ı kamer manasında tasarruf etmemişlerdir.
(İşaratül İcaz, 23-24. Ayetler)