Maliki Mezhebi
Maliki Mezhebi dört büyük Sünnî fıkıh mezhebinden biridir. Hicrî ilk iki asırda (VII-VIII.) Medine merkezli olarak ortaya çıkan ehl-i Hicaz fıkhı, bu fıkhın gelişmesinde en büyük paya sahip bulunan Mâlik b. Enes’e nisbetle Mâlikî mezhebi olarak adlandırılmış, mezhebe mensup olan fakihlere ve mezhep görüşüyle amel eden kişilere Mâlikî denilmiştir.[1]
Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Malikiyye
Kurucusu: İmam-ı Malik
Günümüzdeki Yayılımı: Kuzey, Batı ve Orta Afrika’daki müslümanların büyük çoğunluğu Mâlikî mezhebine mensuptur. Doğu Afrika’da ise Mâlikî mezhebi Şâfiî mezhebiyle beraber en büyük mezheplerden biridir.[1]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
S- Nasıl?
C- Maişet için tarîk-i tabiî ve meşru' ve zîhayat; san'attır, zirâattır, ticarettir. Gayr-ı tabiî ise; memuriyet ve her nev'iyle imarettir. Bence imareti, ne nam ile olursa olsun, medar-ı maişet edenler bir nevi cerrar ve aceze ve seeledir. Fakat hilebaz kısmında...
Bence memuriyete veya imarete giren, yalnız hamiyet ve hizmet için girmelidir. Yoksa yalnız maişet ve menfaat için girse, bir nevi çingenelik eder.[*[22]]
İşte memuriyet filcümle ve askerlik bilcümle bizde olduğu için, servetimizi israf eline verip neslimizi etrafa saçıp zayi' ettik. Eğer öyle gitse idi, biz de elden giderdik. İşte onların asker olması, zarûrete yakın bir maslahat-ı mürseledir. Hem de mecburuz. Mesalih-i mürsele ise, İmam-ı Mâlik mezhebinde bir illet-i şer'iye olabilir.