Levhalar[değiştir]

Bundan yirmi beş sene kadar evvel İstanbul Boğazı’ndaki Yuşa Tepesi’nde, dünyanın terkine karar verdiğim bir zamanda, bir kısım mühim dostlarım beni dünyaya, eski vaziyetime döndürmek için yanıma geldiler. Dedim: “Yarına kadar beni bırakınız, istihare edeyim.” Sabahleyin kalbime bu iki levha hutur etti. Şiire benzer fakat şiir değiller. O mübarek hatıranın hatırı için ilişmedim. Geldiği gibi muhafaza edildi.

Yirmi Üçüncü Söz’ün âhirine ilhak edilmişti. Makam münasebetiyle buraya alındı.

Birinci Levha[değiştir]

Ehl-i gaflet dünyasının hakikatini tasvir eder levhadır.

Beni dünyaya çağırma * Ona geldim fena gördüm.

Demâ gaflet hicab oldu * Ve nur-u Hak nihan gördüm.

Bütün eşya-yı mevcudat * Birer fâni muzır gördüm.

Vücud desen onu giydim * Âh ademdi çok bela gördüm.

Hayat desen onu tattım * Azap-ender azap gördüm.

Akıl ayn-ı ikab oldu * Bekayı bir bela gördüm.

Ömür ayn-ı heva oldu * Kemal ayn-ı heba gördüm.

Amel ayn-ı riya oldu * Emel ayn-ı elem gördüm.

Visal nefs-i zeval oldu * Devayı ayn-ı dâ’ gördüm.

Bu envar zulümat oldu * Bu ahbabı yetim gördüm.

Bu savtlar na’y-ı mevt oldu * Bu ahyayı mevat gördüm.

Ulûm evhama kalboldu * Hikemde bin sekam gördüm.

Lezzet ayn-ı elem oldu * Vücudda bin adem gördüm.

Habib desen onu buldum * Âh firakta çok elem gördüm.

Önceki Risale: Kalbe Farisî Olarak Tahattur Eden Bir Münacat ← İman ve Küfür Muvazeneleri → İkinci Levha: Sonraki Risale