Ebu Süfyan İbn-i Haris
Süfyan ile ilgili diğer maddeler için Süfyan (Tavzih) sayfasına gidin
Ebu Süfyan İbn-i Hâris (ra) Peygamber Efendimizin (sav) amcası Hâris'in oğlu ve şair bir sahabidir. Peygamberimizin süt kardeşi ve peygamberliğini ilan edinceye kadar onun en yakın dostlarındadır. Peygamberliğin ilanından sonra 20 yıl düşmanlık etmiştir. Mekke fethinden önce görüldüğü yerde öldürülmesi emredilmişti. Fetihten hemen önce müslüman oldu. Mekke fethinden sonra Huneyn Gazvesi ile Tâif Muhasarasına katıldı. Huneyn Gazvesi’nde Hz. Peygamber’in etrafında kimsenin kalmadığı bir sırada Ebû Süfyân Resûlullah’ın katırının yularına yapışarak yanından ayrılmadı. Hz. Peygamber bundan dolayı kendisine dua etti. Resûl-i Ekrem vefat ettiğinde Ebû Süfyân söylediği mersiyelerle üzüntüsünü dile getirdi.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri: Ebû Süfyân el-Mugīre b. Hâris b. Abdilmuttalib el-Hâşimî[1]
Künyesi:
Lakapları:
Kabilesi: Haşimoğulları, Kureyş
Peygamberimizin Kendisiyle Kardeşlik Bağı Kurduğu Sahabi:
Doğum Yeri ve Tarihi: Mekke[1]
Vefat Yeri ve Tarihi: Medine, 636 veya 641[1]
Kabrinin Yeri:
Nasıl ve Ne Zaman Müslüman Olduğu[değiştir]
Mekke’nin fethinden kısa bir süre önce Resûlullah’ın halası Âtike’nin oğlu Abdullah b. Ebû Ümeyye ile birlikte Medine’ye doğru yola çıkarak Ebvâ’da Hz. Peygamber’le karşılaştılar ve müslüman olmak istediklerini bildirdiler. Yakın akrabası oldukları halde İslâmiyet’e ve müslümanlara karşı tavırları sebebiyle kendilerine kırgın olan Resûl-i Ekrem onlara yüz vermedi. Fakat hanımı Ümmü Seleme, kardeşi Abdullah b. Ebû Ümeyye ile Ebû Süfyân’ı huzuruna kabul etmesi için Resûlullah’a ricada bulundu. İyi bir şair olan Ebû Süfyân, yaptıklarına pişman olduğunu Hz. Peygamber’in merhametini celbedecek şekilde dile getirdi. Resûl-i Ekrem’in onları bağışlaması üzerine de müslüman oldular.[1]
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Hem Ebu Süfyan İbn-i Hâris İbn-i Abdülmuttalib (ammizâde-i Nebevî) nakl-i sahih ile haber veriyor ki: “Gazve-i Bedir’de, gök ile yer arasında, beyaz libaslı atlı zatları gördük.”
(Mektubat, 19. Mektup, 15. İşaret, 2. Şube, 4. Hadise)