İmam-ı Ebu Davud
Bu madde muhaddis Ebu Davud hakkındadır. Kitabı için Sünen-i Ebu Davud sayfasına gidin
İmam-ı Ebu Davud ya da tam adıyla Ebû Dâvûd Süleymân b. el-Eş‘as b. İshâk es-Sicistânî el-Ezdî ya da kısaca Ebû Davud (Arapça: أبو داوود السجستاني) Kütüb-ü Sitte’den biri olan es-Sünen’in müellifi olan muhaddistir. Hadis bilgisini artırmak maksadıyla on sekiz yaşında seyahate çıkarak önce Bağdat’a, daha sonra Basra’ya gitti ve orada uzun süre kaldı. Çoğu Buhârî ve Müslim’in de hocası olan birçok âlimden istifade etti. Bağdat’ta Ahmed b. Hanbel’in ilim meclislerine uzunca bir süre devam etti.[1]
Şahsi Bilgiler[değiştir]
Diğer İsimleri:
Doğum Yeri ve Tarihi: Sicistan, 202 (817-18) [1]
Vefat Yeri ve Tarihi: Basra, 16 Şevval 275 (21 Şubat 889)[1]
Kabrinin Yeri: Basra
Eserleri[değiştir]
Es-Sünen (el-Müctebâ olarak da bilinir), es-Sünenü’l-kübrâ vb.
Risale-i Nur'da Nerede ve Nasıl Bahsedildiği[değiştir]
Ashab-ı Kütüb-ü Sitte’den İmam-ı Hâkim Müstedrek’inde ve Ebu Davud Kitab-ı Sünen’inde, Beyhakî Şuab-ı İman’da tahric buyurdukları:
اِنَّ اللّٰهَ يَبْعَثُ لِهٰذِهِ الْاُمَّةِ عَلٰى رَاْسِ كُلِّ مِاَةِ سَنَةٍ مَنْ يُجَدِّدُ لَهَا دٖينَهَا
yani “Her yüz senede Cenab-ı Hak bir müceddid-i din gönderiyor.” hadîs-i şeriflerine mazhar ve mâsadak ve muzhir-i tam olan Mevlana eş-şehîr kutbü’l-ârifîn, gavsü’l-vâsılîn, vâris-i Muhammedî, kâmilü’t-tarîkatü’l-aliyye ve’l-müceddidiyye Hâlid-i Zülcenaheyn kuddise sırruhu ilh.
Ebu Davud ve Ahmed İbn-i Hanbel ve İmam-ı Beyhakî gibi sadûk imamlar, Dükeynü’l-Ahmesî İbn-i Saidi’l-Müzeynî’den hem altı kardeş ile beraber sohbete müşerref ve sahabelerden olan Nu’man İbn-i Mukarrini’l-Ahmesiyyi’l-Müzeynî’den hem Cerir’den naklederek, müteaddid tarîklerle Hazret-i Ömer İbni’l-Hattab’dan naklediyorlar ki:
Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, Hazret-i Ömer’e emretti: “Ahmesî kabilesinden gelen dört yüz atlıya yolculuk için zâd u zahîre ver!” Hazret-i Ömer dedi: “Yâ Resulallah! Mevcud zahîre, birkaç sa’dır. Kümesi, oturmuş bir deve yavrusu kadardır.” Ferman etti: “Git ver!” O da gitti, yarım yük hurmadan, dört yüz süvariye kifayet derecesinde zâd u zahîre verdi. Ve dedi: Hiç noksan olmamış gibi eski halinde kaldı.
(Mektubat, 19. Mektup, 7. İşaret, 13. Misal)